De architectonische handtekening van Pieter Brink (1959) kenmerkt zich door de afwezigheid van een eenduidige stijl. Bij elke opgave kijkt hij naar wat de plek precies nodig heeft en hoe deze versterkt kan worden. Daarmee is hij een echte contextualist die architectuur inzet als middel om te verbinden in plaats van een doel op zichzelf. Deze verbinding komt tevens tot uiting in het combineren van traditionele invloeden met het modernisme. Hierdoor laat hij de kracht van het verleden en de potentie van de toekomst samensmelten in een ontwerp. Zo ontstaat een duurzaam ontwerp dat tevens het maatschappelijk functioneren versterkt.

Innovatief

Zijn ontwerpen zijn eigentijds, innovatief en soms experimenteel. Het laatste komt vooral terug in zijn kennis om circulair bouwen ver te kunnen doorvoeren in een opgave. Hierbij is de materialisering, en het hergebruik hiervan, leidend.

Pieter Brink heeft de kennis en kunde om zich te bewegen in het spanningsveld tussen de vraag van de opdrachtgever en de mogelijkheden van de plek. Hierbij beantwoordt hij voorafgaand aan het ontwerpproces vragen als ‘wat brengt iemand of de plek verder’ en ‘wat stimuleert’? Vormgeving is in zijn optiek een klein onderdeel van de opgave. Net zo belangrijk zijn het proces en de samenwerking.

Loopbaan

Pieter Brink begon, na zijn studie aan de MTS en HTI, in 1979 zijn carrière als bouwkundig tekenaar. Na aansporing van architect Clay startte hij in 1984 zijn studie aan de Academie van Bouwkunst in Groningen. Dit bleek een juiste zet want in zijn eerste jaar werd zijn kunde bevestigd met een landelijke architectuurprijs. Hij verliet de studie met een cum laude diploma. Na zijn studie startte hij in 1991 met Clay het architectenbureau Clay en Brink Architecten. Hiermee was de basis gelegd voor het huidige B+O Architectuur en Stedenbouw.